5 Ιουλίου 2015: ΟΧΙ*
Έχει γίνει πια σαφές ότι το διακύβευμα της τρέχουσας σύγκρουσης ανάμεσα
στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας και τη λεγόμενη Τρόϊκα (την ΕΚΤ, την ΕΕ
και το ΔΝΤ) εν τέλει δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Όπως είχε την
εντιμότητα να παραδεχτεί ο F.A. Hayek , πάνω από 40 χρόνια πριν, αναφορικά με τη
βίαιη ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Σαλβαντόρ Αλλιέντε στη
Χιλή, η ορθολογική τάξη της αγοράς, η οποία είναι δυνατή μόνο εφόσον παραμένει απαλλαγμένη
από κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, κατά κανέναν τρόπο δεν συνεπάγεται ή προϋποθέτει
τη δημοκρατική διακυβέρνηση της κοινωνίας ως όλου. Αντιθέτως, η δημοκρατία κατά
τον εικοστό αιώνα, όπως ο ίδιος την έβλεπε, έδειχνε όλο και περισσότερο να
επιτρέπει, εάν όχι ενεργητικά να ενθαρρύνει, προκλήσεις στην ορθολογικότητα της
αγοράς. Θεωρούσε απολύτως προφανές ότι οι λαϊκές μάζες δεν είχαν ούτε τη γνώση,
αλλά (ακόμα πιο σημαντικό) ούτε τη δύναμη της θέλησης να κάνουν τις θυσίες που
η αγορά με τη σοφία της απαιτεί από αυτές: να αποδεχτούν κατώτερους μισθούς και
χαμηλότερα επίπεδα ζωής, την παράδοση του ελεύθερου χρόνου, την απαίτηση
μετακίνησής τους στο εσωτερικό της χώρας, εάν όχι σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Hayek επισημαίνει ότι ο λαός νομίζει πως δεν μπορεί
να ζήσει χωρίς την τροφή, τον ρουχισμό και τη στέγαση που τώρα απολαμβάνει και
αντιμετωπίζει την περιστολή των μισθών και την εξάλειψη των κοινωνικών
υπηρεσιών τις οποίες πιστεύει ότι δικαιούται ως απειλή προς την ίδια του την
ύπαρξη. Συνεπώς, οργανώνεται και απαιτεί τη διατήρηση ή αποκατάσταση όλων αυτών
που πρέπει να θυσιαστούν. Η κυβέρνηση που υπαναχωρεί σε αυτά τα αιτήματα, είτε
από φόβο είτε από υποτιθέμενες ανθρωπιστικές παρορμήσεις, για να μη μιλήσουμε
για μια κυβέρνηση που προσπαθεί να εκφράσει και να πραγματώσει τις προσδοκίες
των μαζικών κινημάτων μισθωτών και φτωχών, απειλεί τη μοναδική ορθολογική
οργάνωση της οικονομικής ζωής και, συνεπώς, την ίδια τη βάση κάθε κοινωνίας.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε τέτοιες κυβερνήσεις να αγνοούν τα ιερά
δικαιώματα της ιδιοκτησίας και τον απαρασάλευτο νόμο της προσφοράς και ζήτησης,
που αποκλειστικά καθορίζει τι είναι ένας «δίκαιος» μισθός και, κατά συνέπεια,
την τροφή και τη στέγη που δικαιούται ένας λαός. Το στρατιωτικό πραξικόπημα που
ανέτρεψε τον Αλλιέντε και αντικατέστησε τη δημοκρατική διακυβέρνηση με μια
δικτατορία, σύμφωνα με τον Hayek, ήταν παραδειγματικό για έναν κόσμο που το
1973 έμοιαζε να καθοδηγείται από τις μάζες, μεθυσμένες από την ίδια τους τη
δύναμη: μόνο η αποφασιστικότητα του στρατηγού Πινοσέτ μπορούσε να εξασφαλίσει
ότι η ιδιοκτησία για μια ακόμα φορά θα έβγαινε εκτός της σφαίρας πολιτικής
διαβούλευσης και ότι τον νόμο της αγοράς θα τον εγγυόνταν οι ένοπλες φρουρές
της φυσικής τάξης.
Σήμερα, νέοι φύλακες αυτής της τάξης (τουλάχιστον όπως οι ίδιοι
διατείνονται ότι είναι – ο σπίλος της διαφθοράς έχει ρίξει βαριά σκιά στους
πλέον μεγαλόσχημους από αυτούς, και η τάξη την οποία υπερασπίζονται αφορά πρώτα
απ’ όλα την αποπληρωμή του χρέους) βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα μαζικής
μέθης, που έχει ενθαρρύνει τον ελληνικό λαό να απορρίψει την επιπλέον
απαλλοτρίωση και έχει τολμήσει να αμφισβητήσει τη νομιμότητα του χρέους που
έχει επιβληθεί στο έθνος. Η λαϊκότητα και η δημοφιλία του ΣΥΡΙΖΑ, το ρίζωμά του
στις λαϊκές οργανώσεις, και το παράδειγμα που αποτελεί για όλες εκείνες τις
χώρες που αντιμετωπίζουν αναλόγως συντριπτικά χρέη, τον καθιστούν επικίνδυνο,
όσο επικίνδυνη ήταν η κυβέρνηση της Unidad Popular του Αλλιέντε στη Χιλή. Ο άμεσος στόχος της Τρόϊκας τώρα δεν είναι να
εξασφαλίσει την αποπληρωμή του χρέους, αλλά να επιφέρει ένα αναίμακτο
πραξικόπημα, τόσο για να εξαναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρήσει, επιτρέποντας σε
πιο πειθήνιες δυνάμεις να εξυπηρετήσουν το σύστημα του χρέους και της
λιτότητας, όσο και για να τιμωρήσει παραδειγματικά τον ελληνικό λαό που εξέλεξε
μια αυθεντικά αριστερή κυβέρνηση. Η Τρόϊκα αρχικά έλπιζε να απαξιώσει την
ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εξαναγκάζοντάς την να παραβιάσει τη δέσμευσή της προς τον
ελληνικό λαό και να θέσει τέλος στη λιτότητα που έχει οδηγήσει την ελληνική
οικονομία σε ύφεση. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να επιβάλλει περισσότερες
στερήσεις στους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, η Τρόϊκα εξήγγειλε
ανοιχτά την πρόθεσή της να εκθέσει ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό σε σχεδόν
ολοκληρωτική έλλειψη πόρων έτσι ώστε να αναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να παραδώσει την
εξουσία σε μια κυβέρνηση αποδεκτή από την Τρόϊκα. Δεν προέβλεψαν, και είναι
ανίκανοι εντέλει να καταλάβουν, την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει την πρόταση της
Τρόϊκας ενώπιον του ελληνικού λαού, ώστε αυτός να αποφασίσει άμεσα για τον εαυτό του εάν δέχεται ή
απορρίπτει τα μέτρα λιτότητας που παρουσιάστηκαν από τους δανειστές ως
αδιαπραγμάτευτα. Η Τρόϊκα ισχυρίζεται ότι ο ελληνικός λαός είναι ανίκανος να
συλλάβει την οικονομική περιπλοκότητα που προϋποτίθεται από τις συνθήκες κάθε «διάσωσης»
και φοβάται ότι ο λαός θα τις απορρίψει απλώς και μόνο για αποφύγει περαιτέρω
περιστολή του επιπέδου ζωής του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτοί και οι όμοιοί τους
σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, υποχρεώθηκαν να ομολογήσουν ότι η δημοκρατική λήψη
αποφάσεων, η ιδέα ότι ο λαός πρέπει να αποφασίσει συλλογικά εάν θα αποδεχτεί
περισσότερη αποστέρηση και φτωχοποίηση για να λειτουργήσει ως αγωγός μέσω του
οποίου θα ενισχυθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, ή αντιθέτως θα σπάσει
τον κύκλο του χρέους και της λιτότητας για να οικοδομήσει ένα νέο σύστημα,
είναι ασύμβατη με τις επιταγές της αγοράς και της κεφαλαιακής συσσώρευσης.
Ζητώντας από τον λαό να αποφασίσει, αναγνωρίζοντας ότι μόνο αυτός έχει όχι μόνο
το δικαίωμα αλλά και την επάρκεια να πάρει μια τέτοια απόφαση, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε
την επιθυμία του ως κόμμα να μην αποφασίζει αυτός για τον λαό ή να κυβερνά μέσω
διαταγμάτων, αλλά να απευθυνθεί στον λαό για να υποστηρίξει το «όχι» που
απορρίπτει την περαιτέρω λεηλασία της Ελλάδας μέσω αποφάσεων μη-εκλεγμένων
οργάνων, που τώρα ελάχιστα διαφέρουν από μια κοινοπραξία εισπρακτικών εταιρειών
προς όφελος των πλέον ισχυρών δανειστών του κόσμου. Ο λαός ξέρει καλύτερα από
οποιονδήποτε τις συνέπειες που θα έχει η απόρριψη των απαιτήσεων της Τρόϊκας
και, εάν τις απορρίψει, θα το κάνει χωρίς καμία ψευδαίσθηση για τον ανθρωπισμό
και την ηθική υπόσταση των Λαγκάρντ και Γιούνκερ αυτού του κόσμου. Ξέρει ακόμα ότι το «όχι» θα τον απελευθερώσει
από την υποδούλωση στο χρέος και θα ενθαρρύνει και άλλους λαούς να κάνουν το
ίδιο. Το δημοψήφισμα δεν αφορά λοιπόν μόνο τα τελευταία μέτρα της Τρόϊκας για την
περαιτέρω λεηλάτηση της Ελλάδας, ούτε και την παραμονή στην ΕΕ ή όχι. Αφορά,
για άλλη μια φορά, το ερώτημα της δικτατορίας ή της δημοκρατίας, το κατά πόσο η
θέληση του ελληνικού λαού θα εκμηδενιστεί από ένα πραξικόπημα, που δεν θα
προέλθει από ένοπλες δυνάμεις αλλά από σχεδιασμένη αποστέρηση και οικονομική
κατάρρευση. Ο ελληνικός λαός, και στην πραγματικότητα όλοι εμείς, έρχεται
αντιμέτωπος με αυτό που στα ελληνικά λέγεται Καιρός, τη διάνοιξη, τη συγκυρία,
την στιγμή της ευ-καιρίας, η οποία, εάν αξιοποιηθεί, μπορεί να τα αλλάξει όλα.
Ο ελληνικός λαός χρειάζεται την αλληλεγγύη μας τώρα, τις αμέσως επόμενες
ημέρες, και θα τη χρειαστεί και στο κοντινό μέλλον. Δεν είναι τίποτα
περισσότερο από όσα του οφείλουμε για το κουράγιο και την καθαρότητά του: στον
αγώνα του θα γραφτεί το μέλλον αυτού του κόσμου.
Warren Montag, 2 Ιουλίου 2015
July 5, 2015: OXI
It has become clear that the stakes of the present conflict between
the elected government of Greece and the so-called Troika (the ECB, the EU and
the IMF) are finally not economic but political. As F. A. Hayek, just over
forty years ago in reference to the violent overthrow of the democratically
elected government of Salvador Allende in Chile had the honesty to say, the
rational order of the market, an order possible only if it remains free of
human interference, in no way implies or requires the democratic governance of
society as a whole. On the contrary, democracy, as he observed it in the
twentieth century, seemed increasingly to allow, if not actively encourage,
challenges to market rationality. It was abundantly clear to him that the mass
of people lack the knowledge, but more importantly the strength of will, to
make the sacrifices that the market in its wisdom requires of them: the
acceptance of lower wages and a lower standard of living, the surrender of free
time, the demand to move across the country, if not the world. Hayek notes that
the people imagine that they can’t live without the food, clothing and shelter they now enjoy and treat
a reduction of wages and the elimination of social services to which they now
believe themselves entitled as a threat to their very being. Accordingly, they
organize and demand the preservation or restoration of what must be sacrificed.
The government that gives in to these demands, whether out of fear or from so-called
humanitarian impulses, let alone a government that attempts to express and
embody the concerns of the mass movements of wage-earners and the poor,
threatens the only rational organization of economic life and thus the very
basis of any society. Such governments cannot be allowed to ignore the sacred
rights of property and the immutable law of supply and demand that alone
determines what a “just” wage is and therefore the food and shelter to
which people are entitled. The military
coup that overthrew Allende and replaced democratic rule with a dictatorship,
according to Hayek, offered a model to a world that in 1973 seemed driven by
the masses intoxicated by their own power: only the firmness of General
Pinochet could insure that property was once again placed outside the sphere of
political deliberation and the rule of the market guaranteed by the armed
guards of the natural order.
Today, new guardians of that order (at least this is how they set
themselves up—the taint of corruption has cast a shadow over
the most vocal of them and the order they defend is dedicated primarily to
insure the repayment of debt) have identified Syriza as a party of mass
intoxication that has encouraged the Greek people to reject further deprivation
and has dared to question the legitimacy of the indebtedness imposed upon the
nation. Syriza’s popularity, its rootedness in popular organizations, and the example
it sets for all those countries faced with similarly crushing debt, makes it
dangerous, as dangerous as the Unidad Popular government of Allende was in
Chile. The immediate objective of the Troika is now not to secure repayment of
the debt, but to bring about a bloodless
coup, both to force Syriza to step down, allowing more compliant forces to
serve the system of debt and austerity, and to punish the Greek people in an
exemplary way for electing a genuinely left-wing government. The Troika
initially hoped to discredit the leadership of Syriza by compelling them to
violate the pledge they had made to the Greek people to end the austerity that
had driven the Greek economy into depression. Because Syriza has refused to
impose further deprivation on workers, the unemployed and pensioners, the
Troika has openly announced its intention to expose the entire Greek population
to near total deprivation to force Syriza to step down and hand over power to a
government acceptable to the Troika. They did not foresee and are unable
finally to comprehend Syriza’s decision to put the Troika’s proposals before the Greek people to decide directly for themselves
whether to accept or reject the austerity measures presented by the creditors
as non-negotiable. The Troika claims that the Greek people are unable to grasp
the financial complexities presupposed by the conditions of any bailout and fear
that the people will reject them simply to avoid a further reduction in their
standard of living. In this way, they, and their colleagues throughout the
Eurozone, have been compelled to admit that democratic decision making, the
idea that a people should collectively decide whether to accept further
deprivation and impoverishment in order to act as a conduit through which
German and French banks are propped up, or instead to break with the cycle of
debt and austerity in order to build a new system, is incompatible with the
imperatives of the market and capital accumulation. By asking the people to
decide, by recognizing them alone as possessing not simply the right but the
competence to make such a decision, Syriza has shown its desire as an
organization not to make decisions for the people or to rule by decree, but to
go to them to make the case for the “no” vote that rejects the further pillaging of
Greece by the decision of unelected bodies who now act as little more than a
consortium of collection agencies for the world’s most powerful creditors. The people know
better than anyone the consequences of a rejection of the Troika’s demands and, if they reject them, will do so
without any illusions concerning the humanitarianism and moral character of the
Lagardes and Junckers of the world. They also know that a “no”
vote will free them
from debt servitude, and encourage others to do the same. The referendum is
thus not simply about the Troika’s latest measures for the further despoliation of Greece, nor is it
only a matter of whether to remain in the EU or not. It is once again the
question of dictatorship or democracy, of whether the will of the Greek people
will be nullified by a coup d’état brought about not by armed force but by engineered deprivation and
economic collapse. They, and in fact we, are thus faced with what in Greek is
called the Kairos, the opening, the occasion, the moment of opportunity which,
if acted upon, could change everything. The Greek people need our solidarity
now, in the next few days, and they will need it in the near future. It is no
more than what we owe them for their courage and their clarity: in their
struggle will be written the future of our world.
Warren Montag, July 2,
2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου